About

Als je onversneden passie wilt, dan moet je bij Tessa de Swart (1984) zijn. Bij haar geen rem op de expressie. Door haar eigen emoties schaamteloos te etaleren appelleert ze aan onze eigen schaamte. haar werk bekijkt kan enige gêne niet onderdrukken. Alles schreeuwt onvermogen. De behoefte aan geborgenheid is groot, maar deze wordt niet ingelost: Hou me vast, bevrij me, neem me mee, drink me, vertrouw me" is in haar werk te lezen. Alle sluizen staan open. Tessa de Swart krast haar kreten op papier, kalkt haar verlangen op bruggen en straten, schrijft als een dolle van zich af. Overdrijft, overschrijft zichzelf, cijfert zich weg, dringt zich op. De verleiding, het hart, de zee, het lijf, de pijn, de hoop, het komt allemaal voorbij. Maar je voelt dat het een hopeloze zaak is, en dat maak dit werk ook zo schrijnend. Gelukkig is haar wanhoop van een ontroerende eerlijkheid. En van een naïviteit

die soms ook wel enige ironie doet vermoeden. Hoewel zij beeldende kunst maakt, lijkt tekst de belangrijkste geleider te zijn van haar emoties. je kunt gemakkelijk afhaken op deze vorm van ongebreideldheid, maar laten we vooral niet vergeten dat zij een passie openbaart die in veel, zo niet in ieder van ons, aanwezig is, en die wij over het algemeen weten te bedekken met een fraai laagje uiterlijke bedekken. Het werk van Tessa de Swart is daarmee ook een herkenbare ode aan het menselijke defect.

Tekst: Meta Knol kunsthistoricus en voormalig directeur museum de lakenhal

If you’re looking for pure, unfiltered passion, look no further than Tessa de Swart (1984). With her, there’s no brake on expression. By shamelessly exposing her own emotions, she speaks directly to our own sense of shame. Anyone who looks at her work can hardly suppress a feeling of unease. Everything screams of helplessness.

The longing for comfort is immense, yet it remains unfulfilled:

“Hold me, free me, take me, drink me, trust me”

— these words resonate throughout her work. All the floodgates are open.

Tessa de Swart scratches her cries onto paper, scrawls her desire across bridges and streets, writes like someone possessed. She exaggerates, overwrites herself, erases herself, imposes herself. Desire, the heart, the sea, the body, pain, hope — it all passes by. Yet you feel it’s a hopeless pursuit, and that is what makes this work so deeply moving.

Fortunately, her despair carries a touching honesty — and a naivety that at times suggests a hint of irony. Though she creates visual art, text seems to be the main conduit for her emotions.

It’s easy to turn away from this kind of unrestrained expression, yet we should not forget that she reveals a passion that lives in many — if not in all — of us, one we usually hide beneath a polished surface of outward composure.

The work of Tessa de Swart is, therefore, a deeply recognizable ode to the human defect.

Text by Meta Knol art historian and former director museum De lakenhal